Nationale coming-out day
“Manou en Manouk? Hoe verzin je het?” Dit is vaak de eerste reactie die ik krijg als ik mensen vertel dat ik een vriendin heb en ze Manou heet. De reactie van mijn vader daargelaten, aangezien hij na een kwartier na mijn coming-out pas doorhad dat Manou een vrouw is. Voor Manou had ik een lange relatie met een man, dus het is begrijpelijk dat mijn vader in zijn denken niet meteen aan een vrouw dacht.
Als zwart-wit-denkende puber heb ik me wel eens afgevraagd of ik verliefd kon worden op een vrouw. Ik voelde me vaak veel meer op mijn gemak bij vrouwen dan bij mannen. Het idee dat ik op een vrouw verliefd kon worden gaf me een paniekerig gevoel. Ik visualiseerde mijn coming-out en zag een scenario voor me die ik vaak in de media terugzag: geschrokken reacties, de familie die stilzwijgend aan het idee moest wennen en vriendinnen die zich niet op hun gemak voelde of zelfs bedrogen. Of ik niet de juiste vrouw tegen ben gekomen tot Manou of dat ik me onbewust niet helemaal openstelde voor mijn geaardheid is mij niet duidelijk. Wellicht een combinatie van beide. Wel weet ik dat ik me totaal heb verzet tegen mijn gedachten over mijzelf in een niet hetero-relatie. Ik ben opgegroeid met voornamelijk hetero-relaties om mij heen en betrapte mezelf op een gevoel van opluchting toen ik verliefd werd op een man.
En toen kwam de dag. Ik werd verliefd op een vrouw. Dat waar ik toch altijd bang voor was geweest, gebeurde. En het cynische is dat het voor mij zo ontzettend normaal voelde. Geen angst, geen paniek, maar heel veel liefde. Liefde en uiteindelijk ook trots. Ik heb geen moment moeite gehad met het idee dat ik nu op een vrouw verliefd was. Ik wilde mezelf altijd in een hokje plaatsen, zeker weten wie ik ben. Maar nu dit gebeurde voelde ik meer dan ooit wie ik was, ik danste om alle hokjes heen. Ik voelde me vrij en gelukkig.
Toen ik mijn omgeving vertelde over mijn nieuwe liefde merkte ik pas dat deze “switch” van een hetero-relatie naar een lesbische-relatie toch veel vragen opwekte. Mensen vonden het prettig precies te begrijpen wat mijn geaardheid inhield. Viel je altijd ook al op vrouwen? Vind je het niet gek met een vrouw te zijn? Mis je geen piemel? Ben je dan nu lesbisch of bi? Hoe moet dat dan met kinderen krijgen? Mijn coming-out zette ook wel eens, andere vrouwen in dit geval, aan het denken. Na een korte stilte kwam dan de conclusie: “Ik vind vrouwen ook heel mooi, maar ik zou er geen seks mee willen hebben, daar moet ik niet aan denken”. “Seks met een vrouw vind ik ook leuk, maar verliefd…”. Ik luister in stilte of beantwoord de vragen. Soms waren het fijne, integere gesprekken, maar ik had ook constant het gevoel dat ik mijn relatie en geaardheid moest uitleggen, verantwoorden. Reacties als: “Wat zijn jullie een fantastisch stel, jullie passen bij elkaar of jullie zijn er gelukkig uit” vond ik dan ook prettig te ontvangen. Dat gaf mij, in tegenstelling tot de eerder genoemde reacties, niet het gevoel dat wij anders zijn. Dat onze liefde uitgebreid uitgelegd dient te worden, “dat ik gelukkig ook op een man verliefd ben geweest, want dan weet je in ieder geval zeker dat je niet iets mist”. Alhoewel mensen vaak vroegen of hun vragen niet te persoonlijk waren vond ik het lastig, voor al in het begin, de vragen niet te beantwoorden. Ik wilde open zijn en geen taboe maken van mijn liefde. Achteraf heb ik me niet altijd prettig gevoeld in de gesprekken die ik hier over had.
Alhoewel ik stilzwijgend en onbewust in de kast heb gezeten en nooit echt het gevoel heb gehad uit de kast te moeten komen hebben anderen door hun vragen en reacties de deur van de kast voor mij geopend. Vaak uit liefde, interesse en met respect, soms wat onhandig. Ik hoop op een toekomst waarin we niet meer uit de kast hoeven komen, maar mogen onderzoeken wie we zijn zonder gedwongen verantwoording. Dat we erkennen dat wij allen constant in ontwikkeling zijn, onszelf ontdekken en mogelijk veranderen. Dat elke vorm van genderidentiteit, genderexpressie en geaardheid welkom is. Dat men onderzoek doet naar alle mogelijkheden hierin, zodat men zichzelf niet altijd hoeft uit te leggen. Dat we vrij mogen zijn in wie we willen zijn, zonder ons minder te voelen, anders. Ik wil op deze dag graag stil staan bij alle mensen die het gevoel hebben uit de kast te moeten komen. Ik wil stil staan bij de mensen die zichzelf net te vaak moeten verantwoorden om wie ze zijn. Ik wil stil staan bij de mensen die zichzelf niet kunnen of mogen zijn. Ook sta ik stil bij mijn eerste vakantie met Manou waar wij op straat werden bespuugd door een man. Vandaag wil ik stil staan bij mijn liefde voor Manou en dat ik in een land woon waar wij, ongeacht of we dit willen, sinds 2001 mogen trouwen. Ik wil op deze dag stil staan, hand in hand, met alle mensen die zich op wat voor manier anders voelen. Mogelijk met pijn, maar hopelijk staan we vooral met opgeheven hoofd, vol trots. Vandaag is onze dag en ben ik trots, trots op wie ik ben en op hoe rijk mijn liefde is.
