Falling, over loslaten, vrijheid en de kracht van keuze
Aankomend theaterseizoen reist Falling opnieuw langs verschillende plekken in het land. De voorstelling van Misiconi, die iets langer dan een jaar geleden haar première beleefde, blijft urgent en actueel. Niet alleen door de thematiek van vallen en opstaan, maar ook door de introductie van de zogenaamde Prikkelzones. Dit concept, waarin het publiek de power of choice heeft, doorbreekt de standaard publieksopstelling en biedt bezoekers de vrijheid om zelf te bepalen hoe intens ze de voorstelling willen ervaren.
Wat gebeurt er met ons wanneer we vallen? Is het altijd een moment van angst, of kan er ook vrijheid en schoonheid in schuilen? Vanuit die vraag vertrekt Falling. Een werk waarin wind, lichamen en emoties samenkomen in een dans die tegelijk breekbaar en krachtig is. Anders dan een klassieke cirkelvormige dramaturgie, is de structuur van Falling pulserend als een hartslag van hoog naar laag. Het beweegt van het alledaagse naar het verlangen om los te breken, van de val zelf naar de zachte ontlading erna. Het publiek wordt hierin meegevoerd.
Ook de kostuums vertellen een verhaal. Ontwerper Paul Boereboom werkte met parachutestof: een materiaal dat letterlijk verbonden is met vallen en vrijheid. De lagen stof symboliseren menselijke schillen die kunnen worden afgelegd, en wapperen in de windmachines als een visuele vertaling van loslaten. Zwaardere lagen drukken soms op het lichaam, terwijl lichte, zwevende stoffen juist een gevoel van speelsheid en bevrijding oproepen.
Tussen al die krachtige beelden en stormachtige scènes springt vooral een intiem duet in het oog: twee dansers op de grond, die elkaar omhelzen, ondersteunen en loslaten in spiraalvormige bewegingen. Zonder opsmuk of spektakel wordt hier de essentie van Falling voelbaar zorg, kwetsbaarheid en verbondenheid. Niet toevallig werd dit duet na de première omschreven als het “meest indrukwekkende en vertederende moment” van de voorstelling. In de rest van het choreografisch materiaal is veel gewerkt met concepten rondom balans en evenwicht. In de voorstelling zie je dit terug in het bewegingsmateriaal zowel fysiek (in de dans) als metaforisch (in het omgaan met tegenslagen).
De Prikkelzones vormen een ander belangrijk experiment. Bezoekers konden zelf kiezen of ze dicht bij de windmachines wilden zitten voor een fysieke, zintuiglijke ervaring, of liever iets meer afstand hielden. Het lijkt een klein gebaar, maar juist dit idee ontwikkeld. Uitgevoerd door het Rotterdamse design duo ST-DUO, bood het publiek een unieke vrijheid om hun eigen beleving te bepalen.
Met Falling is het artistiek hoogtepunt nog niet bereikt want Falling is onderdeel van een trilogie. Na Tides (water) en Falling (wind), vormt dit werk de brug naar Interval, dat in 2025-2026 zal worden gecreëerd. Een volgende stap in het onderzoeken van beweging, mobiliteit en de vrijheid van menselijke expressie.
