Vier jaar bikkelen…en dan?!
Vier jaar studeren voor een vak waar je als klein meisje al van droomde of…. waren die dromen maar bedrog?
Vier jaar lang kom je jezelf tegen, elke dag wordt een spiegel voorgehouden, zowel letterlijk als figuurlijk. Maar je blijft bikkelen tot het bittere eind, want eenmaal klaar, dan gaat het komen; op toneel staan, dansen, helemaal fit zijn en genieten van een geweldig team. Helaas is daar ook de brute realiteit; corona, audities en competitie. Eenmaal afgestudeerd begint het echte leven pas echt en kom je jezelf pas echt tegen. Hier mijn verhaal in een notendop, waar die jou wellicht kan helpen!
Hi, ik ben Sunai Yunda Elbers, 22 jaar oud en afgelopen zomer afgestudeerd als uitvoerend danseres aan de Fontys Hogeschool voor de Kunsten. Mijn opleiding tot danseres was een van de grootste uitdagingen die ik ben aangegaan, zowel fysiek als mentaal. Ik heb ontzettend vette dingen mogen doen en leren, maar het heeft ook heel veel van me gevraagd. Ik heb mezelf vier jaar lang afgevraagd of dit mijn roeping ging zijn, maar met mijn wilskracht maak ik iets af wanneer ik ergens aan begin, koste wat kost.
Het klinkt allemaal heel dramatisch, maar dat valt wel mee. Ik heb gewoon erg veel moeten ontdekken in mijn opleiding die mij maken tot de persoon die ik vandaag de dag ben. Die ontdekkingen waren niet allemaal even leuk, maar ook die horen erbij. Een van deze tegenvallers was corona. Corona werd een ding toen ik in mijn tweede jaar zat. In het begin kon ik er wel mijn ei in kwijt en vond dat thuis lessen nog niet eens zo’n heel slecht idee. Ik merkte fysiek wel voordelen, mijn lichaam kwam eindelijk tot rust. Mentaal was het echter een grotere uitdaging. Het alleen maar thuis zitten, geen ruimte hebben om daadwerkelijk te bewegen, het uitzichtloze, en het niet samen kunnen zijn met je klasgenoten begon wel aan mij te knagen. Door dit gemis kwam ik er al gauw achter dat het sociale aspect van dit werk mij heel erg aantrok.
Toen langzaam alles weer openging, zat ik in het begin van mijn derde jaar. Dit jaar heb ik ook meer ingevuld naar mijn behoeftes in plaats van naar ‘het moeten volgen’ van het curriculum. Corona was nog steeds een onderdeel van ons leven, wat ook zeker in mijn voordeel heeft gewerkt als het gaat om mijn minor en het invullen van mijn eigen behoeftes. Het derde jaar vond ik echter wel het meest uitdagend als het gaat om mijn hart volgen en wat er van mij verwacht werd. Ik maakte het mezelf drukker dan nodig, maar heb er tot de dag van vandaag geen spijt van gehad.
‘It is okay to mourn the parallel life you don’t have because of the choices you (have) made, but don’t let this parallel life affect the life you created today.’
Eind derde jaar, begin vierde jaar begonnen de audities voor mijn stage. Door corona waren nog veel mensen in het werkveld onzeker over kansen als het ging om performen. Dit was ook nadelig voor ons als stagiaires aangezien er weinig audities waren (en als die er waren, kwam ook daadwerkelijk heel dansend nederland hierop af). Op dit moment realiseerde ik me dat niemand stond te wachten op mij en dat ik zelf moest gaan vechten voor een plekje in dit werkveld. Op het punt dat ik er even helemaal doorheen zat, kwam de kans voorbij om bij Misiconi te starten. Zij mochten als een van de weinige gezelschappen door in deze moeilijke tijden. Vanaf oktober 2021 begon ik bij Misiconi als stagiaire en op dit moment ben ik in het fantastische team opgenomen tot een van hun collega’s.
Ook wil ik je vertellen, ik ben nog niet daar waar ik wil zijn. Ben helaas nog steeds afhankelijk van horeca werk om van te kunnen leven, maar desalniettemin ben ik gelukkig met wat ik nu heb. Ik heb een super fijne plek bij Misiconi waar ik mezelf kan zijn. Tijdens mijn opleiding kon ik heel erg twijfelen over mijn keuzes en de dingen die ik door bepaalde keuzes niet heb. Nu kan ik gelukkig meer genieten en kijken naar wat ik al wél bereikt heb. Een shift van denken, die een wereld van verschil betekende.
‘It is okay to mourn the parallel life you don’t have because of the choices you (have) made, but don’t let this parallel life affect the life you created today.’
(Het is oké om te rouwen over het parallelle leven dat je niet hebt door de keuzes die je (hebt) gemaakt, maar laat dit parallelle leven niet je huidige gekozen en gemaakte leven beïnvloeden.)
